Ik stap de woonkamer binnen, hij zit aan tafel, met zijn rug naar de deur, op de plek waar hij vrijwel altijd zit als ik kom. Zo meteen, wanneer hij mij stem hoort, zal hij langzaam draaien en me aankijken. Hij zal verbaasd zijn me te zien en me niet direct herkennen. Kort daarna zal ik aan hem zien dat hij weet wie ik ben. Zijn ogen zullen enigszins oplichten en zich vervolgens te vullen met tranen. Dan zal ik naast hem gaan zitten. En zwijgen we vooral. Af en toe pak ik zijn hand. Of streel zijn wang. Misschien maken we een wandeling samen door de binnentuin. En staan we even stil bij ijzerhard en zonnehoed.

Als ik in de lift naar boven sta stromen de tranen over mijn wangen. Mijn vader raakt kwijt. De dementie vreet hem op. En ik kan niets voor hem doen.

Gisteren was ik mantelzorger, vandaag weer aan het werk. De telefoon gaat. Ik heb bereikbaarheidsdienst, krijg de receptie aan de telefoon met de vraag of ik een meneer te woord wil staan. Meneer is behoorlijk in de war zegt mijn collega.

Meneer begint zijn verhaal, warrig inderdaad, af en toe huilt hij. In stukjes vertelt hij dat hij vroeger in Dordrecht woonde maar nu een postadres heeft in Roermond. Maar dat hij daar niet meer woont omdat de huisbaas hem er gisteren heeft uitgezet. Ik probeer het verhaal en de vraag wat meer helder te krijgen. “Waar bent u nu?” vraag ik aan de man. “In de auto, waar precies weet ik niet, maar ik ben dakloos meneer, ik ben ook slecht ter been en ik heb geen geld, U moet mij helpen, alstublieft help mij” antwoord hij. 

Op mijn vraag waarom meneer nu belt met de gemeente Nuenen krijg ik een vertederend antwoord “In Brabant is het rustig, en gezellig, ik belde al met Eindhoven en Helmond maar daar konden ze niets doen, misschien kunt u mij helpen meneer”. 

“Het spijt me meneer, ook ik kan niets voor u doen behalve adviseren contact op te nemen met de gemeente Roermond, daar waar u ingeschreven bent”. Ik geef hem het telefoonnummer. Ook adviseer ik hem dat als hij er echt niet uitkomt hij de politie kan bellen, naar zijn huisarts kan gaan of kan aankloppen bij een daklozenopvang.

“Nou meneer, daar ben ik mee niet geholpen.” Meneer huilt opnieuw en verbreekt vervolgens de verbinding. Ook voor deze man kan ik niets doen, niet echt. Het gevoel onmachtig te zijn, het bekruipt me geregeld. Dat het leven lang niet altijd gaat zoals we willen.

U herkent het vast...

--

Bovenstaande verhaal werd geschreven door Jeugd- en Gezinscoach/LEV-netwerker Ivo Drissen, werkzaam bij LEV Nuenen.